7

 

 

‘Kom, Roodkapje, opstaan.’

Heftig door elkaar geschud worden door een homo was nooit mijn favoriete manier geweest om op een maandagochtend wakker te worden, laat staan wanneer ik de avond ervoor een halve fles Jack Daniel’s soldaat had gemaakt.

‘Nee, Roodkapje heeft haar rust nodig,’ kreunde ik, en ik trok een kussen over mijn gezicht. ‘Jezus, wat heb ik een hoofdpijn.’

Ik opende met moeite een oog en zag een mannenhand die een kop thee naast me neerzette. Toen ik het andere oog ook wilde opendoen voelde ik een pijnscheut tot helemaal in mijn kaak. En ik was er bijna van overtuigd dat ik kwijlde.

‘O. Mijn. God.’

‘Mja,’ zei Matthew langzaam. ‘Misschien wil je wel even douchen en eh, make-up aanbrengen voordat je het huis verlaat.’

‘Ik draag nooit make-up naar mijn werk,’ protesteerde ik, en ik probeerde een slok thee te nemen zonder dat het bonzen in mijn oogkas erger werd.

‘Dat weet ik,’ antwoordde hij op dezelfde toon. ‘Maar hier en daar wat camoufleren kan misschien geen kwaad.’

Hij prikte met een vinger in mijn wang.

‘Shit!’ jammerde ik, en de thee vloog over de rand op de grond.

‘Wat heb je jezelf vannacht aangedaan?’ Matthew trok een van de gordijnen open om mijn oog te kunnen bekijken. Niet dat ik behoefte had aan die felle vrolijke zonneschijn. ‘Het ziet eruit alsof je knock-out bent geslagen.’

‘Ik geloof dat ik mezelf een klap heb gegeven met mijn tas,’ zei ik kermend. Ik probeerde me op mijn rug te draaien maar voelde me net een ondersteboven gekeerde kakkerlak. Nee, geen kakkerlak, het was nog erger. Misschien meer alsof iemand met Dr. Martens op die kakkerlak had gestaan en drie van zijn poten had uitgetrokken voordat hij hem de kamer in schopte. Ik zou nooit meer whisky drinken. ‘Hoe laat is het?’

‘Even na negenen?’ Hij tuurde op mijn mobieltje. ‘Je hebt een uur de tijd.’

‘Maar ik moet slapen.’ Ik wilde te snel rechtop gaan zitten en werd voor de moeite beloond met een golf misselijkheid. Terug, Rachel. ‘Of overgeven. En daarna slapen.’

‘Zal ik je ziek melden? Je weet dat je voor deze situatie een vrijbrief hebt.’

Ik probeerde me Dans reactie voor te stellen als ik me een uur voordat de shoot begon ziek zou melden. Als hij hier niet zelf naartoe kwam om me te vermoorden, zou mijn agent het wel doen.

‘Nee, ik moet erheen.’ Mijn maaginhoud kwam dreigend omhoog toen ik me met moeite omdraaide. ‘Is Em goed thuisgekomen?’

‘Em is niet naar huis gegaan, ze ligt op de bank. Het is geen fraai plaatje. Ik verbied jullie allebei ooit nog een keer whisky te drinken.’

‘Heeft ze geen bespreking?’ Het was zo heerlijk in bed. Waarom konden we niet altijd allemaal in bed blijven? Dat het niet echt had gewerkt bij John Lennon wilde niet zeggen dat het idee niet voor herhaling vatbaar was.

‘O, ze is al op,’ zei Matthew glimlachend. ‘Ze is al bijna de hele nacht op. Ik raad je aan je adem in te houden als je door de woonkamer loopt. En niet rond te kijken. En geen geluid te maken. Eigenlijk is het misschien beter om buitenom te gaan en door het raam achter in te breken.’

Met een zuur gezicht gleed ik uit bed en liep naar de woonkamer, waar ik onmiddellijk spijt kreeg van mijn beslissing.

‘O, Emelie.’ Het was niet te geloven wat ik op de bank zag liggen. Haar lange krullen waren een warrige bos en ze zag bijna groen. Ik keek maar niet naar de emmer die in een hoekje stond.

‘O god.’ Em sloeg haar hand voor haar mond. ‘Je ziet er vreselijk uit.’

Dat moest zij zeggen.

‘Heb je jezelf al bekeken?’ vroeg ik. ‘Pot. Ketel. Zwart. Kijk maar.’

‘Ik heb alle spiegelende voorwerpen weggezet.’ Ze sloot haar ogen en wees naar de felroze sprei die ze over de spiegel boven de haard had gehangen. ‘Niet te veel lawaai maken. Of nou ja, je weet wel. Ik wil voorkomen dat ik je moet vermoorden.’

‘Begrepen.’

Stuiterend als een flipperbal van de ene muur naar de andere probeerde ik de badkamer te bereiken. Misschien moest ik ook maar alle spiegels mijden. Veel tijd om iets aan mezelf te doen had ik niet: Dan zou me binnen een uur op komen halen. Ik waste voorzichtig mijn gezicht en begon toen de bloeduitstorting onder mijn oog te camoufleren. Het was niet al te erg. Een paar minuten met mijn make-upspullen – wat Laura Merciers Secret Camouflage, een likje Touche Éclat en veel te veel nars Orgasm-blusher om mijn lijkbleke teint op te vijzelen – en ik kon er weer mee door. In elk geval hoefde ik niet met het zware geschut aan de gang, geen gezichts- en bodyfoundation. Ik zag er niet blakend uit, maar in elk geval ook niet alsof ik een dreun in mijn gezicht had gekregen en daarna de halve nacht wakker had gelegen met een fles whisky.

 

‘Kolere,’ zei Dan, en hij staarde me recht aan, zonder zelfs zijdelings een blik op de weg te slaan. Precies om tien uur had hij voor mijn deur gestaan, en tot dusver was het me nog net gelukt om niet over te geven in zijn auto. ‘Wat is er met jou gebeurd?’

‘Ik heb mijn haar laten knippen en verven en ik ben dronken geworden,’ ratelde ik, en ik leunde tegen het koele glas van het raampje en probeerde kort en oppervlakkig te ademen. ‘Verder nog iets?’

‘Nou ja, het is gewoon, tja, anders,’ voerde hij aan. ‘Niet dat het niet leuk staat. Wie heeft het gedaan?’

‘Tina Morgan,’ antwoordde ik. ‘Tina Morgan is er drieënhalf uur mee bezig geweest.’

‘Dat is ook toevallig.’ Hij besteedde nog altijd iets meer aandacht aan mijn haar dan ik prettig vond, gezien het feit dat we in een rijdend voertuig zaten. ‘Gisteren heeft ze een bijzonder bizar bericht op mijn telefoon ingesproken. Echt, het had bijna iets obsceens.’

Ik had niet de puf om te lachen, maar ik kon nog net een gnuivend geluid uitstoten. ‘Ik geloof dat ze je leuk vindt.’

‘Nou, ze is niet bepaald mijn type.’ Hij keek lang genoeg door de voorruit om de Ford Mondeo die voor ons reed uit te schelden.

‘Niet iedereen kan een topmodel zijn, Daniel,’ zei ik, en ik sloot mijn ogen achter mijn gigantische zonnebril. Het kon niet veel langer duren. Het kon niet veel langer duren.

‘Waarom zeg je dat?’

‘Omdat je het met Ana doet.’ Ik wachtte op een achteloos schouderophalen of een sarcastische opmerking, maar die kwamen niet. Hij zei zelfs helemaal niets.

‘Omdat je tijdens elke fotoshoot met ieder model flirt dat single is?’

We reden een paar minuten in stilte. Gelukkig was ik te katterig om me opgelaten te voelen.

‘Flirten met modellen is een onderdeel van mijn werk,’ zei hij uiteindelijk. ‘Het heeft niets te betekenen; het is gewoon een spel op de set.’

‘En een wip buiten de set,’ voegde ik eraan toe.

Toen we voor het stoplicht bleven staan draaide hij zich naar me toe. ‘Met wie zou ik dan precies hebben gewipt?’

‘Behalve Ana?’ zei ik uitdagend.

‘Behalve Ana.’

‘Dus je hebt iets met haar?’

Weer een lange stilte, weer stoplichten. Het verkeer in Londen was ongelooflijk irritant.

Hij zette de auto op de handrem en strekte zijn ene arm uit door het raampje, en de andere achter mijn hoofdsteun. ‘En wat dan nog als dat zo is?’

‘Wat dan nog?’ zei ik, en ik staarde voor me uit op de weg. Nou, daar ging de man die ik zonder veel moeite mee had kunnen nemen naar de bruiloft van mijn vader. Verdomme.

‘Jij bent degene die altijd tegen iedereen loopt rond te bazuinen hoe heerlijk het is om een vaste relatie te hebben.’ Hij trok op toen het licht op groen sprong. ‘O, Simon en ik gaan naar Kroatië; o, Simon en ik gaan de logeerkamer opknappen; o nee, ik kan echt niet mee om wat te drinken. Ik moet naar huis, naar Simon.’

Ik moest zeggen dat de indruk die hij van me had me niet echt beviel.

‘Doe ik echt zo?’ Ik was er bijna van overtuigd dat ik niet half zo vaak ‘o’ zei.

Dan haalde zijn schouders op en schoof zijn bruine krullen uit zijn ogen. ‘Ik weet het niet. Het zal wel, anders zou ik het niet zeggen, toch?’

‘Nou, daar hoef je je dan niet meer druk over te maken,’ mompelde ik tegen het raam. Waarom waren we er nog niet? Ik wilde me alleen maar door deze dag heen worstelen, naar huis gaan en mijn lijstje bekijken. Ik had bedacht dat het misschien een geschikte dag was voor mijn ‘boze brief’, maar misschien was het meer een maandag voor ‘overtreed de wet’. Een fotograaf door zijn eigen voorruit heen duwen was een overtreding, toch?

‘Heeft hij je gedumpt?’ vroeg Dan lachend.

‘Ja,’ zei ik eenvoudigweg. ‘Kijk je nooit op Facebook?’

Dan liet een geluid horen dat verdacht veel klonk alsof iemand een zeeleeuw tegen zijn kop had geschopt. Ik draaide me een heel klein stukje naar hem toe. Ik had nog nooit een man ongemakkelijker zien kijken. En als je naging dat ik hem al behoorlijk wat buitensporige homo-erotische ondergoedcampagnes voor D&G had zien fotograferen, was dat heel wat.

Hij staarde me net iets te lang aan door de donkere glazen van mijn zonnebril.

‘Wat?’ vroeg ik. Normaliter zou ik er voor het effect mijn schouders bij hebben opgehaald, maar dan zou ik absoluut over hem heen gekotst hebben.

‘Niets.’

Hij keek weg en zette de radio aan. Ik deed mijn ogen dicht en had al mijn concentratie nodig om de rest van de rit te overleven zonder over te geven.

 

Tegen alle natuurwetten in lukte het mij om niet in de auto over te geven en lukte het Dan om ons op tijd in de studio te krijgen. Veel voorspelbaarder was het dat Ana zoals altijd te laat kwam, en na die leutige gesprekjes in de auto was de stilte weldadig. Maar lang niet genoeg.

‘Raquel!’

Nog voordat ik ook maar kans had gezien om de Vita Coco tevoorschijn te halen, kwam het een meter tachtig lange model de studio in gestormd, negeerde alle slippendragers en slaven die ervoor betaald werden om haar te tolereren, en vloog recht op me af. Haar parfum was bijna genoeg om me van slag te maken – gebruikten topmodellen nog steeds Angel? Toen ze dichterbij kwam, rook ik het niet alleen, maar begon ik het zelfs te proeven. En als ze me nog dichter tegen zich aan zou trekken, zouden de kinderen die ik ooit ter wereld bracht ernaar ruiken.

‘O, lieverd, ik voel me vandaag zo fan-tas-tisch.’ Ze bevrijdde me uit haar bankschroefgreep, liet haar jas op de grond vallen en dook in mijn stoel. Waarom had ik een make-up voor haar bedacht met naturel lippen en smoky eyes? Nu had ze geen moment reden haar mond dicht te houden. Behalve dan uit beleefdheid, maar ze had nu eenmaal geen sociale vaardigheden. ‘Ik was toch met die gast? Die met al dat geld? Nou, ik had besloten dat ik niet meer met hem wilde, dus ik belde hem vrijdagavond om te zeggen dat het voorbij was, en toen kwam hij hiermee naar mijn flat!’

Ze stak haar hand zo schielijk naar me toe dat ze me bijna een oog uitstak met een aanstootgevend grote steen: een knoeperd van een schitterende, stralende diamant op een al even schitterende, met diamanten bezette ring. Het duurde even voor ik hem goed durfde bekijken, uit angst dat ik erdoor verblind werd. Ik deinsde iets naar achteren en richtte mijn blik in plaats van op de reusachtige verlovingsring op haar belachelijk mooie gezicht.

Was het mogelijk om iemand te laten stikken in een foundationspons?

‘Natuurlijk heb ik gezegd dat ik niet met hem ga trouwen, omdat ik, zeg maar, misschien wel verliefd ben op een ander.’ Ze schonk me een veelbetekenende blik en rekte haar hals om hardop in Dans richting te kreunen. ‘Maar hij wilde hem niet terug. De idioot. Maar hij is zo mooi. Hoe vind jij hem?’

Ik had geen tekst. Ik deed een paar keer mijn mond open en weer dicht. Geen gevat antwoord, geen gelukwens, zelfs geen boze tirade. Ik had niets te zeggen. Ik had zoveel jaar mijn bewustzijn uitgeschakeld op mijn werk dat mijn hersenen het uiteindelijk uit zichzelf deden. On-ge-loof-lijk.

‘Zeg Ana, wil je zo lief zijn om op het bed te gaan zitten, dan kan ik zien wat er weggewerkt moet worden.’ Dan legde een hand op haar rug en loodste haar mee.

‘Je weet dat je me altijd op een bed kunt krijgen,’ zei ze poeslief tegen Dan voordat ze me een smerige blik toewierp. Ze mocht dan een eersteklas flirt zijn, ze was nog steeds kwaad dat voor sommige foto’s iets van haar weggewerkt moesten worden en ik merkte dat ze daarvoor de schuld aan mij gaf, ook al wist ze niet precies waarom.

‘Bedankt,’ mimede ik naar Dan, en ik ging zelf op de make-upstoel zitten. Hij knikte en richtte de camera op Ana, die haar haar al naar achteren gooide en zichzelf in posities wurmde die volkomen ongeschikt waren voor een multiverpakking witkatoenen hipsters.

Niets van aantrekken, hield ik me voor; zo is ze nu eenmaal. Het is niet zo dat ik haar oogleden er echt met een metalen krultang of zo af wil rukken. Al wilde ik dat eigenlijk wel. Hoe kon iemand met haar willen trouwen? En niet zomaar iemand, maar een man die een ring kon betalen met een diamant waar een hele aflevering van Dancing on Ice in paste. Ana was mooi, maar ze was ook onbetrouwbaar en het meest wispelturige wezen ter wereld en – niet om gemeen te doen – ook nog eens echt heel erg dom. Ik was loyaal, trouwhartig en niet zo dom als zij. Niet dat ik Stephen Hawking zou uitdagen voor een spelletje Countdown of zoiets, maar ik was geen domkop. Toch kon ik niet eens een vriendje houden dat met kerst een Nintendo Wii voor me kocht. Ik kon haar en Dan in elk geval wel begrijpen: ze waren elkaars mannelijk en vrouwelijk equivalent. Maar het idee dat een normale, bemiddelde man met haar wilde trouwen?

Ik probeerde niet van slag te raken, deed mijn make-upkoffer open en concentreerde me op het uitpakken. Primer, foundation, camouflagestift, blush, bronzer, highlighter… er kwam een ontzettende hoop make-up bij kijken om een meisje eruit te laten zien als een natuurlijke schoonheid, en vandaag had ik het gevoel dat het keihard werken zou worden.

 

Twee pakken Vita Coco, een Berocca en twee pijnstillers later voelde ik me iets meer mens, al zag ik er niet zo uit, en Ana zat weer een stuk gedweeër in de stoel. Ze liet haar kin zakken en keek naar me alsof ik een hond met drie poten was.

‘Volgens Dan heb je verdriet,’ zei ze met een zogenaamd bezorgde blik. ‘En hij zegt dat ik er niet naar mag vragen.’

Ik schonk haar een halfslachtige glimlach, schoof haar haar naar achteren en begon haar huid met mijn beperkte coördinatie zo voorzichtig mogelijk schoon te maken.

‘Waarom ben je verdrietig?’ vroeg ze na een halve seconde.

‘Het is uit met mijn vriend,’ zei ik, en ik haalde een watje over haar gezicht.

‘Draag je daarom een pruik?’

God, Allah, Boeddha, Angelina Jolie en alle heiligen – zorg dat ik me beheers en deze vrouw geen dreun verkoop.

‘Dat is geen pruik, dat is mijn eigen haar.’

‘Oooo.’ Ze trok aan een lok om zich ervan te overtuigen, wat een heel hoge piep in mijn hersenen veroorzaakte. ‘Tjee, wat rot zeg. Zit ik hier met mijn supermooie ring voor je ogen te zwaaien. Wat ben ik toch dom.’

‘Je kon het niet weten.’ Ik ging kalm over op de vochtinbrengende lotion. En corrigeerde haar niet.

‘Is het definitief voorbij?’ Ze keek me met een half dichtgeknepen oog aan.

‘Ja.’

‘Goed zo.’ Ze klapte in haar handen en giechelde. Een tikje ongevoelig maar – zoals ik al had vastgesteld – ze was nu eenmaal niet de slimste.

‘Je was al veel te lang met die vent,’ legde ze uit, terwijl ze mijn polsen met beide handen vastgreep. ‘Ik heb zoveel vriendjes voor je in de aanbieding. Rijk. Of sexy. Ik weet niet precies of er ook sexy, rijke mannen bij zitten die met je… die jouw type zijn. Wat heb je het liefst?’

Ik ademde uit en hield me voor dat ik me goed kon beheersen.

‘Ana, hou erover op.’

‘Nee, heus, je zou gewoon voor een of andere gast moeten gaan,’ ging ze door. ‘Je bent toch niet lelijk of zoiets. Laat me een van die jongens bellen. Ik ben vanaf nu trouwens toch een eenmansmeisje. Ze vragen je echt wel mee als ik het ze vraag, maak je geen zorgen. Je moet gewoon een keer flink gepakt worden, dat is alles.’

‘Jezus, kun je nou je mond houden?’ vroeg ik rustig.

‘Raquel?’ Ana keek me met een gekwetste blik aan. ‘Ik wil je alleen maar helpen.’

‘Nou, dat doe je dus echt niet,’ zei ik op veel, veel hardere toon. Zo hard dat iedereen tegelijk opkeek. ‘Jij hoeft me niet te vertellen wat ik nodig heb, stom stuk overbetaald, oversekst leeghoofd dat je bent.’

Het was al niet echt lawaaierig voordat ik losging à la Christian Bale, maar je kon een speld horen vallen nadat ik deze bom had laten exploderen. Ana kroop in elkaar op de stoel.

‘Raquel?’

‘Ach, hou toch je kop.’ Ik wierp mijn handen in de lucht, zodat ze onder de poeder kwam te zitten. ‘Ik heet geen Raquel, dat weet je best. Mijn naam is Rachel. Je weet best dat ik Rachel heet. Waarom, waarom, in godsnaam waarom blijf je constant Raquel zeggen? Stomme doos. Hebben al die laxeermiddelen uiteindelijk je hersenen aangetast?’

Ik had Ana al twee keer in tranen zien uitbarsten toen ze een nagel had gebroken, dus ik was niet echt onder de indruk dat ze pas echt instortte na mijn laxeeropmerking. Natuurlijk was die te confronterend geweest. Met een trillend lipje legde ze instinctief een vinger onder elk oog om haar aanplakwimpers te beschermen en jankend rende ze van de set.

‘Wat?’ Ik draaide me met een ruk om zonder om te vallen. Gelukt. ‘Heb ik iets gemist? Is ze van de laxeermiddelen af?’

‘Waar ben je mee bezig?’ Dan stond in een nanoseconde naast me, terwijl beide stylisten, de kapper en zelfs Collin achter Ana aan renden. ‘Waar ging dat over?’

‘Niet doen,’ waarschuwde ik. ‘Ze ging totaal buiten haar boekje.’

‘Nee, jij gaat buiten je boekje, zo praat je niet tegen een model – dat weet je heel goed.’

We keken elkaar even aan. Ik had geen idee wat Dan dacht, maar ik overwoog serieus om hem in zijn kruis te trappen. Ik had er genoeg van.

‘Maar ze mag wel alles tegen mij zeggen?’ Ik schopte de pot met losse poeder over de set en sloeg mijn make-upkoffertje met een klap dicht. ‘Dat is dan nu voorbij. Ik ben geen voetveeg, Dan. Weet je hoe ongelooflijk vervelend het is als iedereen zijn rottigheid op je afreageert?’

‘O ja, nu je je haar hebt laten verven, kun je opeens niets meer hebben?’ zei hij spottend.

‘Misschien ben ik dat knippen en buigen gewoon zat,’ tierde ik. ‘Misschien ben ik het zat om naar haar domme gezwets te luisteren. Misschien ben ik het zat om die arrogante houding van jou te verdragen. Misschien ben ik dit allemaal zat.’

Hij greep mijn pols toen ik weg wilde lopen. ‘Arrogante houding?’ Dans bruine ogen leken wel schoteltjes. ‘Heb ik een arrogante houding? Hoor je wat je zegt?’

‘Vergeet het, Dan.’ Ik rukte me zonder na te denken los. ‘Ik ben weg.’

Ik greep mijn make-upkoffer, volgde Ana in haar voetsporen, negeerde het wanhopige gesnik achter de wc-deur en maakte een scherpe bocht naar rechts. Het duurde even, maar uiteindelijk vond ik een rustig plekje op de parkeerplaats, verstopte me tussen twee enorme suv’s, en daar bleef ik even zitten. Ergens in de verte raasden mijn hersenen door met een snelheidje van duizend kilometer per uur, maar verder was ik totaal van slag. Ik had geen idee wat ik aan het doen was, terwijl ik juist altijd wist wat ik deed. Dat was mijn ding! Maar ook al was ik verward en bang en er vrijwel van overtuigd dat ik zou overgeven, toch voelde ik me op de een of andere manier goed. Ik voelde me sterk. Ik had het gevoel dat ik alles aankon.

‘Hé, Rooie, wat is er?’

Als bij toverslag greep het universum in om mijn razernij te dwarsbomen. Tina Morgan stond voor me met een pakje Marlboro Light in de ene, en een aansteker in de andere hand.

‘Wil je een peuk?’ We hadden samen gestudeerd, samengewerkt tijdens shows en sinds onze studie waren we min of meer concurrenten. Ik wist haar schoenmaat, haar echte haarkleur en haar moeders meisjesnaam, maar tot haar was het nog niet doorgedrongen dat ik niet rookte.

‘Nee.’ Als ik lang genoeg oogcontact vermeed, zou ze misschien gewoon verdwijnen.

‘Je haar zit nog goed.’ Het was een compliment dat meer aan haarzelf gericht was dan aan mij.

‘Bedankt.’ Ik wist dat ik lomp deed, maar ik had even geen geduld.

‘Warm vandaag.’ Ze schopt een paar keer tegen mijn voet aan totdat ik opkeek, waarna ik werd vergast op een vette grijns en een dramatisch handgebaar. ‘Aarde voor Rachel, furie, kom in actie.’

Ik glimlachte.

‘Ik zie het, je bent niet in de stemming.’ Ze parkeerde haar omvangrijke achterwerk naast het mijne en stak er een op. ‘Roken?’

Ik schudde nee.

‘Ik heb vandaag eerlijk gezegd geen puf.’ Ze nam een lange haal en blies de rook omhoog, en een licht zomerbriesje blies hem terug in mijn gezicht. ‘Godzijdank ben ik klaar voor vandaag. Ik haat studiogedoe als het buiten lekker weer is.’

Ik knikte.

‘Maar in jouw plaats zou ik het niet zo erg vinden. Niet te geloven dat je me gisteren niet hebt verteld dat je vandaag met hem zou werken.’ Ze gromde even op een manier waardoor ik me eerlijk gezegd heel ongemakkelijk voelde. ‘Hij is zo verdomd mooi. Zijn armen hebben ongeveer de omvang van mijn dijbenen. En mijn dijbenen zijn niet mager.’

Ik haalde mijn schouders op.

‘Serieus, je hebt toch wel eens wat met hem geprobeerd?’ Ze perste haar zwaargeverfde lippen op elkaar en kneep haar ogen samen tot iets wat waarschijnlijk voor een blik vol begeerte moest doorgaan. God sta de man bij die zo’n blik toegezonden kreeg. Afschrikwekkend. ‘Of valt hij op blondjes? Hij heeft nog niet op mijn voicemail gereageerd.’

Ik combineerde hoofdschudden met schouderophalen.

‘Maar is hij er vandaag?’ vroeg ze, terwijl ze haar korte haren schudde. ‘Misschien kan ik gewoon even naar hem toe?’

‘Eigenlijk heb ik een beter idee,’ zei ik, toen ik me plotseling herinnerde waar mijn hersenen voor dienden. ‘Ik ben net gebeld en ik moet weg. Zou jij voor me in kunnen vallen? Dan zou het geweldig vinden als je dat doet.’

‘Echt?’ Tina keek op haar horloge, naar mij en weer op haar horloge. ‘Waarom moet je ineens weg?’

‘Mijn hond is dood,’ zei ik zonder erbij na te denken.

‘Shit, joh, ja, dan moet je gaan.’ Ze stond op, trapte haar sigaret met haar voet uit en trok me overeind. ‘Was hij ziek?’

‘Ja. Hij had tbc.’ Mijn ogen werden groot uit verbazing over mijn eigen leugenachtigheid. Tbc? Echt waar, Rachel?

‘Kunnen honden tbc krijgen? In Londen?’ vroeg Tina terwijl ze achter me de studio in liep. Ik gaf haar het ontwerp voor de make-up en gooide alles in mijn koffer. Zo’n slechte visagiste was ze niet. Niet echt. Een beetje maar. ‘Heb jij het ook?’

‘Nee.’ Ik keek haar aan alsof ze gek was, tot ik me herinnerde dat ik degene was die zojuist had gelogen over mijn niet-bestaande hond die aan tbc was overleden. ‘Nou, bedankt alvast. Ik zal er natuurlijk voor zorgen dat je betaald krijgt.’

‘Natuurlijk,’ mompelde ze, klaarblijkelijk met spijt over haar grootmoedige momentje. ‘Ik mail je wel.’

‘Heel erg bedankt,’ zei ik, terwijl ik mijn halfdicht geritste koffer op één wiel achter me aan zeulde. Ik moest daar gewoon weg. Ik wist niet precies was ik zou gaan doen, maar ik moest weg. Natuurlijk zou ik het universum daarvoor toch wel op een of andere manier aan mijn kant moeten krijgen. Ik had net de parkeerplaats verlaten en stond verborgen onder een trap op een taxi te wachten toen ik Dan aan zag komen stampen met een zakje gebakken uienringen van Monster Munch in zijn hand en een gezicht dat op onweer stond.

‘Wat doe je nou?’ Hij wees met zijn uienvinger naar mijn koffer. ‘We zijn nog lang niet klaar en je zult toch echt je verontschuldigingen moeten aanbieden voordat ze weer uit de wc opduikt.’

‘Het spijt me echt, maar ik moet weg.’ Ik greep mijn mobieltje stevig vast. Kon een iPhone ook dienstdoen als wapen? Ik had zo’n gevoel dat er geen gewelddadige app voor bestond. ‘Ik kan het niet.’

‘Rachel, je bent bezig met een klus,’ legde Dan langzaam uit. ‘Je kunt niet zomaar weggaan. Weet je nog? Jij maakt het model mooi, daarna neem ik de foto’s en dan krijgen we allemaal ons geld.’

‘Ik heb een vervangster gevonden,’ zei ik, geen acht slaand op zijn hilarische manier van praten. ‘Ik heb haar de aanwijzingen gegeven, ze zal het prima doen. En jij ook.’

‘Vanochtend zei je nog dat alles goed met je was,’ wierp hij tegen, nog steeds niet gelukkig. ‘En nu ga je staan schreeuwen tegen een topmodel. Ik kan niet geloven dat je zo onprofessioneel bent.’

Dat was de druppel waardoor de emmer overliep. Stomme emmer.

‘Hou op.’ Ik voelde hete tranen vanuit het niets over mijn gezicht stromen. ‘Ik ben vandaag gekomen, ik heb mijn best gedaan en het verpest, dat weet ik, maar ik heb wel voor een oplossing gezorgd, oké? Laat me nou gewoon naar huis gaan, eikel, ik kan hier niet blijven.’

‘Fijn dat je gaat,’ schreeuwde Dan toen ik me langs hem heen werkte naar het glanzende zwarte voertuig dat stilhield langs de stoep. ‘Serieus, ik wil je in deze toestand niet op de set hebben. Word eerst maar weer eens jezelf.’

Ik staarde hem met open mond aan. Zo bot was hij nog nooit geweest. ‘Jezus, wat ben jij een klootzak.’ Ik beende naar hem toe, rukte het zakje Monster Munch uit zijn hand en stampte erop met mijn voet terwijl ik hem, naar ik hoopte, met een uitdagende en totaal niet doorgedraaide blik aankeek. Voordat ik een ongetwijfeld heldhaftige oneliner kon uitbrengen, stak hij zijn arm uit en veegde mijn haar uit mijn gezicht weg.

‘Heeft hij je geslagen?’ vroeg hij, mijn wang aanrakend.

‘Wat?’ Ik was even helemaal de kluts kwijt. Wie zou mij hebben geslagen? Waarom raakte hij me aan? Waarom kriebelde mijn wang?

‘Je hebt een blauw oog. Heeft hij je geslagen?’ Hij haalde zijn hand van mijn gezicht en balde zijn beide vuisten. Heel mannelijk. ‘Je ex?’

Als het al mogelijk was keek Dan nu nog kwader dan voordat ik op zijn Monster Munch was gaan staan. Had ik ze maar afgepakt, dan had ik ze in de auto op kunnen eten. Mijn maag schreeuwde om een lekkere snack.

‘Waar heb je het over?’ Ik was doodsbang dat Dan gek was geworden, totdat ik de hand bekeek die ik over mijn natte gezicht haalde: Touche Éclat. O ja. Blauw oog.

‘Niemand heeft me geslagen.’ Ik had zo mijn best gedaan om niet aan mijn make-up te komen, dat ik die klap totaal was vergeten. Blijkbaar was Yves Saint Laurent niet waterproof. Dat had ik toch moeten weten. ‘Ik ben een stommeling geweest. Ik heb mezelf tegen mijn hoofd geslagen. Met een tas.’

Dan keek me nog even argwanend aan. ‘Dat lijkt me inderdaad wel iets voor jou,’ zei hij iets milder. ‘Maar je kunt verdomme zomaar niet weglopen. Kom nou terug, dan maken we de klus zo snel mogelijk af en daarna ga je met mij mee naar de pub en drinken we ons laveloos en,’ hij pakte mijn hand, ‘dan praten we het uit.’

‘Ik zei toch dat ik een vervangster heb gevonden.’ Ik schudde hem van me af en schoof mijn koffer op de achterbank van de auto. ‘Ik hoef me niet laveloos te drinken. Ik moet alleen slapen, dan ben ik morgen weer tiptop.’

‘Je kunt niet weggaan, Rachel.’ Hij greep het portier van de auto toen ik mezelf achter de koffer aan wierp. ‘Ik bedoel, als je nu gaat, hoef ik je morgen ook niet op de set te zien.’

‘Zeg, Dan, kunnen we aan het werk gaan?’ Tina hing uit de deur en pruilde. ‘Ik weet niet hoe lang ik nog met die hersenloze sloerie over The Hills kan praten.’

Ik schudde mijn hoofd over de snelheid waarmee Ana zich had hersteld.

‘Is dat je vervangster?’ Hij draaide zich niet eens naar haar om. ‘De gevaarlijke Myra Hindley?’

Ik was er vrijwel zeker van dat hij alleen maar een zeer ongelukkige toespeling maakte op het kapsel van de beruchte moordenares, dus ik deed alsof ik hem niet had gehoord.

‘Heeft ze je verteld dat haar hond dood is?’ Ik zag dat Tina probeerde meelevend te kijken, maar ze had zoveel make-up op dat ze eruitzag als een trieste clown.

‘Kom uit die auto,’ beval Dan, en hij schopte met zijn Adidas Samba’s tegen de bumper.

‘Het spijt me, ik doe dit niet meer.’ Ik voelde de tranen weer prikken. Ik wist niet of het door de kater kwam, door de vernedering of door Tina’s gezicht, maar ik moest hier weg. ‘Ik kom morgenochtend wel terug.’

‘Nee, want dan hoeft het niet meer.’ Dan sloeg het portier met een klap dicht. ‘Je bent ontslagen.’

‘Wat?’ stamelde ik uit het raampje. ‘Je kunt me niet ontslaan.’

‘Oké, misschien kan ik je niet ontslaan, maar ik kan je verdomme wel van de set gooien. En als je het niet erg vindt gaan Andy Warhol en ik nu jouw fouten herstellen.’ Hij draaide zich om en verdween weer naar binnen. Tina stak haar duim naar me op en liep achter hem aan.